Ik ontvluchtte Irak in 2003

Omdat ik moest vluchten voor de Amerikaanse inval in Irak in 2003. In Irak was ik lid van de Baath-partij. Ik was ambitieus en wilde graag studeren aan de universiteit na mijn middelbare school. Maar daar werd ik alleen toegelaten als ik lid was van de grootste politieke partij. Lidmaatschap was essentieel voor een maatschappelijke loopbaan en toegang tot betere voorzieningen.

Vooral ook omdat ik Turkmeen ben. Wij spreken de Turkse taal. Mijn opa, oma, ouders en ik zijn allemaal geboren in Irak, maar we worden nog steeds als buitenlanders en achtergesteld. De Koerden willen dat we vertrekken, Arabische mensen willen dat we vertrekken, sjiitische mensen willen dat we vertrekken…

Ik vertrok in mijn eentje. Mijn ouders en broer hadden geld gespaard zodat ik naar Europa kon. Zij bleven in Irak. Ik vluchtte richting het noorden, naar de stad Mosul. Daarna ging ik naar Turkije, maar daar was het ook onveilig. Dus reisde ik door.

In Nederland waren er vanaf het begin altijd wel mensen die me hielpen en eten aanboden. Nederland voelt nu als mijn tweede land. In 2007 kreeg ik een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd. Ik begon een nieuw leven: startte Nederlandse les, liep stage bij gehandicapten, deed vrijwilligerswerk als tolk bij VluchtelingenWerk. Ik wilde werken.

Ze zeiden dat Irak veilig geworden was

In 2010 moest ik een aanvraag doen voor verlenging van mijn verblijfsvergunning, van bepaalde naar onbepaalde tijd. Ik kreeg een brief waarin stond dat ik niet mocht blijven. Ze zeiden dat Irak veilig geworden was. Maar ik word vermoord als ik terug ga, zelfs mijn ouders werden al bedreigd. Het is daar nu erg gevaarlijk. De IND wil meer bewijs zien, maar dat heb ik gewoon niet. Ik heb geen papieren of pasjes meegenomen. Als er brand uitbreekt zorg je toch ook eerst dat je zelf veilig bent, in plaats van dat je al je pasjes en telefoon meeneemt?

Ik droom heel vaak dat ik de stem van mijn ouders hoor

En nu Ik heb al die jaren dat ik hier ben contact gehouden met mijn ouders en broer. Nu heb ik al sinds 10 maanden hun stem niet meer gehoord. Zij wonen nog in het zuiden van de stad Kirkuk. Daar waar nu de heftige gevechten tussen IS-strijders en Koerdische Peshmerga-troepen plaatsvinden.

Ik hoop zo dat ze nog in leven zijn. Maar niemand weet waar ze zijn, en of ze nog leven. Dat ik hun stem nog eens hoor, daar droom ik heel vaak over.

Als alles goed is in Irak wil ik natuurlijk heel graag terug. Ik ben daar geboren, het blijft mijn land. Ik was altijd positief ingesteld, maar de laatste tijd is het heel moeilijk. En toch hou ik hoop. Als ik een verblijfsvergunning krijg zou ik heel graag een eigen woonplek willen, al is het maar kleine woning. Zodat ik met mijn eigen sleutels mijn eigen slot kan openmaken.