Moving people story
Ik ontvluchtte Syrië in 2013
Omdat de Syrische burgeroorlog voor ons te gevaarlijk werd. Mijn man en ik woonden in Damascus. Hij werkte als arts, ik stond voor de klas. We hadden het goed samen. We wilden een gezinnetje beginnen. We hadden goed gespaard, een mooi huis, land, geld en een toekomst.
Onze wijk werd het toneel van zware gevechten
Totdat in 2011 de opstanden tegen president Assad uitbraken. Ook in Damascus werd vreedzaam geprotesteerd, maar het regeringsleger sloeg de opstanden steeds vaker neer met grof geweld. Het escaleerde uiteindelijk in die vreselijke burgeroorlog. Onze wijk werd het toneel van zware gevechten tussen leger en opstandelingen. Luchtaanvallen waren aan de orde van de dag. Bommen vernielden onze stad.
We moesten weg! Onze pasgeboren zoon Ahmed was amper vier weken oud. Kort daarna werden er in onze oude buurt chemische wapens ingezet, waardoor veel mensen gestikt zijn en dood neervielen.
We vertrokken met de auto voor een reis langs de vele bewakingsposten van het leger. Wonder boven wonder lukte het om de grens met Libanon over te steken. In de hoofdstad namen we een vliegtuig naar Egypte. Omdat mijn man familie had in Nederland, wilden we uiteindelijk heel graag daarheen.
Het was een lange tocht op een veel te volle boot
In Egypte zochten we een smokkelaar om ons te helpen naar Europa over te steken. Dat was de enige manier om weg te komen. We gaven hem al ons spaargeld en vertrokken ’s nachts per boot naar Italië. Het zou kort duren en goed geregeld zijn, dus we durfden het aan.
Maar het werd een hel. Het was een lange tocht op een veel te volle boot. Er waren veel families met kleine kinderen. Er was geen eten, veel mensen werden ziek. Ik kon Ahmed alleen met wat water voeden omdat mijn melkproductie was gestopt.
Toen er een storm opstak, dacht ik dat dit het einde zou zijn. Iedereen was doodsbang. Na een paar uur, denk ik, hoorden we een helikopter en zagen we een reddingsboot. Die heeft ons geholpen aan de kant te komen. We waren zo ontzettend opgelucht! Ik ben die mensen zo dankbaar dat ze ons gered hebben.
In Nederland kwamen we uiteindelijk in een asielzoekerscentrum. Het doet me veel pijn om beelden uit Syrië te zien. Te zien wat IS en Assad aanrichten. Alles is verwoest, er is nauwelijks wat van dit mooie land over! Want dat was het, een prachtig land. Nu zijn steden kapotgeschoten, honderdduizenden mensen zijn omgekomen en miljoenen zijn gevlucht.
Ik wil gewoon dat de oorlog stopt. Maar zelfs als iedereen morgen de wapens neerlegt, duurt het nog tientallen jaren voordat het land weer een beetje kan worden opgebouwd.
En nu hoop ik zo dat we even wat rust krijgen. We moeten helemaal opnieuw beginnen. We hadden alles, nu hebben we niks meer. Alleen elkaar.
We willen weer een leven opbouwen met z’n drietjes. Voor onszelf, maar vooral ook voor Ahmed. Mijn grootste wens is om hem te laten opgroeien in vrede en veiligheid. En met een toekomst.